Het startschot van de Olympische Spelen is al over twee weken. Het grootste evenement ter wereld waar je als sporter van kinds af aan al van droomt. Waar je alles voor aan de kant hebt gezet en waarvoor je dag in dag uit het uiterste van jezelf hebt gevraagd. De media staan er vol van en iedereen begint langzamerhand Riokriebels te krijgen.
Daarnaast zijn we met z’n allen al druk aan het speculeren wat de medaillekansen voor Nederland gaan zijn, die er telkens weer zeer rooskleurig uitzien. Alsof we de medailles alleen nog maar even op hoeven te halen. Velen staan er niet bij stil hoeveel erbij komt kijken om tot deze ene prestatie te komen en wat voor gigantische weg er al is afgelegd om als sporter überhaupt op de Spelen te kunnen komen.
Een honderdste van een seconde
Ik ken veel sporters die het niet hebben gehaald. Ze waren zo dichtbij. Echt zo dichtbij. Al die jaren, dagen, uren en trainingen in het zweet. Voor wat? Het is niet gelukt.. Een droom valt in duigen. Voor sommigen scheelde het één honderdste van een seconde dat hun naam over een maand niet op een spandoek getekend staat. Eén honderdste van een seconde…
Over vier jaar hebben ze eventueel weer een nieuwe kans om deze honderdste van een seconde goed te kunnen maken. Dat is omgerekend over precies 1.460 dagen, oftewel over 35.040 uren. In topsport een eeuwigheid en een uitdaging om bij deze gedachte het hoofd cool te houden.
Riokriebels
Ik maak me zorgen. Wie zijn er voor deze sporters? Wat voor hen de periode van hun leven had moeten worden, is een grote desillusie geworden. Waar zij Riokriebels hadden moeten krijgen, krijgen zij nu kriebels van Rio. Ze gaan het liefst weg op vakantie, zo ver mogelijk, om maar niets mee te hoeven krijgen van dit alles.
Over twee weken juichen we met z’n allen voor onze TeamNL atleten in Rio, maar zonder deze thuisblijfhelden zouden onze Riohelden niet staan waar ze nu staan. Ik pleit er dan ook voor dat we allemaal dankbaar mogen zijn dat deze sporters er zijn. En dat we er dus ook voor hen zijn!
TeamNL is voor mij dus niet alleen de sporters die naar Rio gaan, voor mij zijn dit alle sporters die hieraan hebben bijgedragen en die voor hun passie zijn gegaan. Hun droom hebben nageleefd. Of ze het hebben gehaald of niet. Als we straks juichen voor onze helden in Rio, laten we dan tegelijkertijd juichen voor onze helden thuis, zodat ook zij kunnen meeliften op het succes en alsnog een heel klein beetje Riokriebels kunnen krijgen.
Bekijk de video voor de thuisblijvers van Rio:
