Iedere topsporter droomt ervan net zo’n fabuleuze inhaalactie te kunnen maken als Max of net zo door te kunnen denderen naar de volgende ronde op het heilige gras van Wimbledon als Kiki, maar zoals we allemaal weten is het niet iedereen gegeven. Dit maakt het juist ook zo speciaal. Daarom is het ook zo van belang dat we deze momenten koesteren en vooral ook vieren door deze sporthelden in het zonnetje te zetten en hen te zien als inspiratie.

Dubbel

En juist dit fenomeen maakt het zo dubbel. Als topsporter leef je dag in dag uit voor dat ene moment. Alles staat in het teken van je sport en alles en iedereen moet daar voor wijken. In plaats van een hobby, is het een complete lifestyle geworden. Alles staat in het teken van jouw droom, waarvan je hoopt dat deze ooit zal uitkomen. De hunkering van het behalen van deze droom is groter dan de vele offers. De beloning en waardering voor deze enorme inzet lonkt.

Maar, wat als deze droom opeens in duigen valt en je besluit te stoppen met hetgeen je het allerliefste deed. Je er opeens achter komt dat je niet weet wie je bent of kunt zonder je sport en je toevallig geen Max of Kiki heet. Je moet uitleggen en verantwoorden aan mensen wat je al die jaren hebt gedaan, wie je bent en dat je niet die loser bent die het niet gehaald heeft. Dan slaat het fenomeen wat sportzomerkoorts had moeten zijn al snel om naar werkelijke koorts van paniek.

ZIE OOK: Stoppen met topsport is complex 




Vanzelfsprekend

Hoe meer successen we behalen, hoe normaler en vanzelfsprekender we deze successen gaan vinden. En hoe normaler we het gaan vinden, des te meer lijk je je als sporter te moeten verantwoorden als het niet lukt. Je bent eerder een schlemiel die het niet heeft gehaald dan een held die het wel haalt. 

Stel je eens voor, je bent een sporter die net gestopt is of het niet heeft gehaald en deze prachtige sportzomer breekt aan. Je ziet je oud ploeggenoten schitteren op tv, op social media, ze komen voorbij in praatprogramma’s. En jij? Jij zit thuis en bedenkt je suf wat je nieuwe droom gaat zijn en bedenkt je ‘wat als ik daar had gestaan?’. Je schaamt je hiervoor, dat je in de put zit en stiekem niet weet wat je wilt en moet. In de topsport word je juist afgestraft op je zwakheden. 
Daar zit je dan…

Dit klinkt wellicht als een uitzonderlijk voorbeeld, maar het tegendeel is waar. Feit is dat er velen zijn waarbij het niet gelukt is en de praktijk leert dat er nu ook vele sporters zijn die op dit moment op de bank zitten en het even niet weten.

Bewustwording en trots

Ik pleit ervoor dat we ons hiervan bewust zijn en ook gaan inzien dat dit niet erg is. Sterker nog, dat dit heel normaal is en dat we hiervoor uit mogen komen. Het moet altijd maar goed gaan, maar waarom? Waarom lijkt dit de norm te zijn geworden, terwijl we weten dat het leven uit ups-and-downs bestaat. 

Ik wil daarom mijn trots uitspreken ook naar hen die het juist (net) niet gehaald hebben. Zij die nu niet in de schijnwerpers staan en het wellicht juist extra hard nodig hebben. Zij die de moed hebben gehad om er volledig voor te gaan, zonder enige garanties en hebben bijgedragen aan de sporthelden die nu schitteren op het hoogste niveau. En zij die de moed hebben om hier juist ook weer nieuwe energie uit te halen om door te gaan, in welke vorm dan ook. Laten we met elkaar zorgen dat de warmte van deze sportzomerkoorts ook bij hen terechtkomt.

Headerfoto: Getty Images / Red Bull Content Pool