Lange tijd leek Dekker af te stevenen op een plekje in de helden-lijst van zijn generatie, met o.a. Epke en Sven. Eigenlijk hoorde hij er al wel bij. Hij won koersen, stond op zijn 21e op de hoogste trede van de Tirreno-Adriatico. Mensen, de Tirreno! We hadden een opvolger gevonden voor Michael Boogerd en Erik Dekker. En hij had ook nog de looks, een nieuwe Nederlandse wielerhunk.

Dat hij zijn eigen koers gekeerd heeft mogen duidelijk zijn. Die lelijke positieve dopingtest (2009) vormt een zwarte bladzijde in een jongensboek. Opmerkelijk is dat ik toch bleef doorlezen. En met mij vele anderen. Een constatering om even bij stil te staan, want aandacht slipt vaak weg nadat een sporter een fout heeft begaan. Neem turner Yuri van Gelder, die zal niet snel meer als ‘Lord of the Rings’ terugkeren in de media. Ik ben er van overtuigd dat het romantische wat om de wielrennerij heen hangt mij heeft laten doorlezen. Chapeau zou Mart gezegd hebben.

Na twee anonieme jaren sloeg Thomas Dekker in 2011 terug met de documentaire ‘Niemand kent mij’. Hij gaf iedereen een kijkje in zijn leven. De beelden waren sprekend. Zijn wielercarrière bleek misschien wel minder mooi dan we allemaal dachten. De druk en het oordeel van het publiek werd er alleen niet minder om. Wie had dat romantische beeld van Thomas met zijn talent en looks op de fiets eigenlijk bedacht? Ikzelf?

Een dappere renner was je, Thomas. Groeten in Lommel!

(klik op de afbeelding om te bekijken)

Afbeeldingen: Twitter - Tor