Draaiboeken
Boden is technical director van British Telecom de partner van van LOCOG (London Organising Committee Olympic Games) op het gebied van communicatie. Vijf jaar geleden begon hij aan een project waarvan hij de omvang op dat moment absoluut niet kon bevroeden. Boden’s presentatie is grondig. “Wereldkampioen hoeveelheid informatie per sheet”, grapt een van de toehoorders in de pauze. Wat mij naast de verbluffende omvang van de operatie vooral verbaast, is dat het BT wiel in Londen voor het grootste gedeelte zelf heeft moeten uitvinden. Er zijn toch iedere twee jaar Olympische Spelen? Klaarblijkelijk is er nooit iemand op het idee gekomen draaiboeken te maken.

Zomaar wat cijfers
De cijfers die Boden ons presenteert liegen er niet om. Er worden voor de Olympische wedstrijden in totaal 10 miljard tickets verkocht; er komen 14.700 atleten uit 205 landen naar de Spelen; er zijn 24.500 geaccrediteerde journalisten; het International Broadcast Center heeft een oppervlakte van 42.000m2; op de drukste dag maken 800.000 mensen gebruik van het openbaar vervoer; er worden tijdens de Spelen 10.000 extra politiemensen ingezet; wereldwijd volgen 5 miljard mensen de Spelen. De communicatiefaciliteiten die BT voor het Olympic Park levert, zijn vergelijkbaar met de faciliteiten voor een stad van 250.000 mensen.

Geen fouten in Beijing
LOCOG heeft voor de Spelen in Londen ongeveer 80.000 mensen moeten rekruteren, inclusief alle vrijwilligers. Zelf ben ik er daar één van, als wielerverslaggever voor de Olympic News Service komende zomer. Hoewel veel mensen in dienst van LOCOG ervaring hebben met eerdere Olympische Spelen, is het organiseren van een dergelijk groot evenement voor de organisatie nieuw. Als we Boden de vraag voorleggen of er kennisoverdracht is geweest vanuit Beijing, is zijn reactie een beetje cynisch. “We hebben begrepen dat de organisatie daar perfect was en er zijn geen fouten gemaakt.” Veel heeft BT niet aan de Chinese kennis gehad. Wel hebben Boden en zijn mensen mee mogen kijken bij de Winterspelen in Vancouver in 2010. Volgens Boden een betere leerschool omdat het simpelweg dichter op de Spelen in Londen was. De techniek schrijdt voort. In Beijing zaten de stadions niet vol met 80.000 smartphones die allemaal gebruik wilden maken van een wifi-netwerk, om maar eens een voorbeeld te noemen. Of er op het Olympic Park in Londen overal een publiek wifi-netwerk beschikbaar is, kon Boden nog niet garanderen. “Technisch is het mogelijk, maar het hangt nog van verschillende andere partijen af of het er daadwerkelijk komt.”

Olympische erfenis
Als Boden praat over de kennisoverdracht met Vancouver is hij vol lof. In zijn presentatie en tijdens een informeel praatje achteraf gebruikt hij ook veel voorbeelden van de Canadese operatie. Zelf reist Boden komend jaar ook nog naar Rio de Janeiro en Sochi om kennis te delen. Hij beschouwt het als een morele verplichting aan de Olympische familie om het estafettestokje door te geven. Dat klinkt nobel, maar uiteindelijk is ook BT natuurlijk gewoon een commerciële partij die geld moet verdienen. Niet alle kennis is gratis. Ik begrijp van Boden dat er contractueel niet veel is vastgelegd over kennisoverdracht. Het IOC wil de Olympische Spelen gebruiken als middel om ontwikkeling te katalyseren, bijvoorbeeld in landen waar de infrastructuur minder goed op orde is dan in de georganiseerde Westerse wereld. De kans is groot dat na bijvoorbeeld Rio in 2016 er meer gastlanden komen die op dat gebied minder ver zijn. Als het IOC echt werk wil maken van de Olympische Spelen als middel om dat soort landen vooruit te helpen, lijkt het me een goed idee om ervoor te zorgen dat er een systeem voor kennisoverdracht wordt ontwikkeld. Anders vrees ik dat de Spelen in minder ontwikkelde landen vanwege de enorme omvang van het evenement zo’n groot beroep doen op de beschikbare middelen, dat er van een ‘Legacy’ uiteindelijk weinig overblijft.