Olympische emoties
Op het gevaar af dat men Herbert Wolff een watje zal vinden, ga hij het toch vertellen.
Toen ik afgelopen zaterdag op tv zag hoe het Olympisch Vuur zijn weg door het Verenigd Koninkrijk begon, kon ik het niet tegenhouden en moest ik even een traantje wegpinken.
De eerste loper
Wat maakte dit moment nou zo emotioneel? Het was deels de aanwezigheid van Ben Ainslie. Één van de meest succesvolle Britse sporters. Hij is deze zomer kandidaat voor een gouden plak en is een voorbeeld voor velen. Hij mocht zaterdag als eerste met het Olympisch Vuur lopen.
Mijn onvergetelijk moment
Misschien was het ook een emotioneel moment omdat ik me de fakkeltocht van 2004 herinner. Toen, in het jaar van de Spelen van Athene, mocht ik zelf met het Olympisch Vuur lopen. Een onvergetelijk moment dat met niets te vergelijken is.
Enthousiasme en trots
Maar wat deze zaterdag echt tot een emotionele gebeurtenis maakte, waren de honderden mensen die langs de weg stonden om het Olympisch Vuur te zien. De meeste van hen uitgedost in de kleuren van de Union Jack; rood, wit en blauw. Iedereen stond vol enthousiasme en trots te joelen zodra het Olympisch Vuur langs kwam.
Vroeg opstaan
De meeste van deze Olympische enthousiastelingen waren rond drie of vier uur 's nachts opgestaan om tijdig bij de start van de route te zijn. De fakkelloop begon immers bij Land's End; het moeilijk bereikbare westelijkste punt van het Koninkrijk en voor Britse begrippen daadwerkelijk het einde van de wereld.
Eenmalig
Maar iedereen die hier zaterdagochtend aanwezig was, wist dat dit een bijzonder en eenmalig moment was. Iets dat het meerendeel van hen waarschijnlijk nooit meer zal meemaken. Zo werd er een vader geïnterviewd. Hij had zijn twee dochtertjes meegenomen, zodat zij later tegen hun kinderen en kleinkinderen kunnen vertellen, dat zij het Olympisch Vuur van dichtbij hebben gezien.
Olympisch wonder
Het is mooi om te zien dat nu het Olympisch Vuur in het Verenigd Koninkrijk is aangekomen er een nieuwe sfeer ontstaat. Al het gepraat over kosten, nut en noodzaak van de Spelen in London verdwijnt en maakt plaats voor enthousiasme, trots en geloof in de kracht van het eigen land en zijn mensen. Je zou het bijna een Olympisch wonder kunnen noemen.
Nog een traan
Naast mijn bureau staat mijn tas klaar. Zo meteen vertrek ik naar Bristol om vandaag met eigen ogen de fakkelloop en het Olympisch Vuur van dichtbij mee te maken. En ik ben bang dat ik er opnieuw niet aan zal ontkomen; ook daar zal ik waarschijnlijk weer een traantje moeten wegpinken.
Herbert verblijft tijdelijk in London, elke week schrijft hij een blog om je op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen, die als voorbeeld of inspiratie kunnen dienen voor het Olympisch Plan 2028. Je kunt Herbert ook op Twitter volgen.
