Dit dilemma verhevigde in de jaren daarna. Vooral Stefan Edberg heeft me aan het twijfelen gebracht of ik sporter of fan was. Ik had in die tijd een krantenwijk. Iedere middag op de fiets (goede training) langs de huizen. De eerste zes games tijdens Wimbledon bracht ik snel wat kranten weg, dan snel naar huis om de laatste games van de set te zien om vervolgens weer wat kranten te bezorgen. Vaak won Edberg het van mijn droom om een groot sporter te worden.

Naast Zoetemelk en Edberg heeft ook Greg Lemond en Luis Herrera me aan het twijfelen gebracht. Uiteindelijk was mijn wil sterker dan de verslaving van sport kijken, ik trok me los van de TV, ging hard trainen en het resultaat is inmiddels geschiedenis: ik werd één van de grootste schaatsers aller tijden. We beleven inmiddels een prachtige sportzomer en we zitten inmiddels al bijna vier jaar in economisch mindere tijden. De Euro staat op springen, het populisme rukt op, Griekenland lijkt afgeschreven, Spanje vraagt en krijgt € 100 miljard. Wat doen wij? Wij kijken honderden uren naar sport.

We vergapen ons aan prachtige acties van van Persie, tegelijkertijd genieten we van de tweets van Frits Barend, lachen we om van der Gijp en ergeren we ons dood aan de belabberde analyses van van Halst. Van de 168 uur in een week vullen we minimaal de helft met fan zijn. Ons werk, gezin, hobby en al onze andere bezigheden maken we ondergeschikt aan de sportzomer. Aan de kijkcijfers te zien zijn wij allen sportfan. We laten ons leiden, we zijn slaven van de sport.

Ons eigen doel, onze eigen ambities, onze eigen dromen zetten we in de ijskast voor Oranje, Gesink, Nadal of onze hockey meisjes. Dat is niet handig. Want wat heb je liever: zelf geschiedenis schrijven of dat het Nederlands elftal geschiedenis schrijft?