“Over vier jaar ben je nog sterker”, zeggen ze dan, vooral tegen jonge sporters. Neem Yvonne Hak. In 2008 0.15 boven de limiet, 21 jaar. In 2010 zilver op het EK. Maar in 2012 geen OS. Of Yuri van Gelder. Wereldkampioen in 2005. Zilver in 2007 en daarmee geen kwalificatie voor de OS! Door een schorsing geen kans op de OS van 2012 en dan toch. En dan alsnog de kwalificatie voor 2012 gemist door een mislukte afsprong. In 2016 weer een kans, 11 jaar na zijn wereldtitel… Zo zijn er vele, soms hele succesvolle sporters, die nooit de Spelen hebben gehaald. Terwijl de Spelen de kroon op je sportcarriere zijn.

De afgelopen weken hebben we kunnen lezen hoe de sporters zich voorbereidt hebben. En vaak lees je dan dat ze het als een gewone wedstrijd gaan benaderen. Het zwembad is gewoon 50 meter lang, de atletiekbaan 400m, de roeibaan 2km. Het is gewoon een wedstrijd als elke andere. Dat is op zich een goede benadering. Maar het is niet waar.

De Spelen zijn zo veel groter dan een EK of WK. De afgelopen weken hebben we ook de Tour gevolgd. En daar zie ik een parallel. De Giro en de Vuelta zijn ook etappekoersen van drie weken. Maar een goede prestatie in deze rondes is geen enkele garantie voor een goede Tour. De Tour is de Tour en die is nergens mee te vergelijken.

En dat geldt dus ook voor de Spelen. Hoe vaak per jaar kijk je naar zwemmen op TV? Wie is wereldkampioen op de 100m vrije slag heren (het koningsnummer). Zelfs ik weet het niet uit mijn hoofd. Sven Kramer kiest de binnenbaan. Als dit niet op de Spelen geweest was zou bijna niemand nog weten of het op een EK of WK was en in welk jaar. Nu is het gemist Goud en dat kan je nooit meer terughalen. Zelfs niet met Goud in Sochi.

Het is goed om de Spelen primair te benaderen als elke andere wedstrijd. Je moet je immers niet focussen op het resultaat (hopelijk Goud) maar op het proces daarnaartoe. Dan komt het resultaat van zelf. Maar als factor in dat proces zal je toch echt rekening moeten houden met het feit dat de OS geen wedstrijd is als alle andere. De aandacht die de spelen met zich meebrengen, met name voor sporters die niet dagelijks in de aandacht staat, is daarvan één van de grootste.

Afgelopen week was ik bij de start van de Oranje Toertocht naar Londen. Hennie Kuiper werd in het zonnetje gezet, hij is 40 jaar geleden Olympisch Kampioen geworden. 40 jaar, dat is 1972, Munchen. Die beruchte Spelen, waar de Palestijnen een aanslag plegen op het Israelische team. Het doet Hennie nog pijn dat het hem soms kwalijk is genomen dat ze de Spelen niet hebben verlaten. Maar kan je dit van een sporter vragen?

In 2008 riep Erik van Muiswinkel op tot een boycot door de sporters van de Spelen van Beijing. “ De Spelen, die al in 2001 aan Beijing werden gegund, moeten opeens maar worden gemeden. De sporters, die zich vele jaren het snot voor de ogen hebben getraind, moeten als gebaar naar de mensheid, thuis blijven”. Aldus Frank van den Wall Bake in een reactie destijds. Dit kan je niet van een sporter vragen! En waarom werd deze vraag niet gesteld bij eerdere WK’s in China? Het waren de Olympische Spelen.

In 2000, op de eerste dag van de Spelen, liep Nederland zijn eerste beoogde medaille mis. Het ging fout in een estafette overname op de 4x100 vrije slag heren. Valse starts en foutieve overnames zijn onderdeel van de sport. Een jaar eerder ging het mis op het EK bij de mannen op de 4x200 vrij. Een Gouden medaille werd omgezet in een diskwalificatie. Een jaar later was er een foute overname op een WK, maar daar ging geen medaille verloren. Over deze laatste twee gebeurtenissen hoorde je later nooit meer iets.

De 0,01 die bepalend was voor de diskwalificatie is 12 jaar (een kleine 38.000.000.000 honderdsten) later nog goed voor een citaat in twee artikelen in Volkskrant over de aanstaande estafettes. En er staan zelfs (voor mij) nieuwe dingen in.

De impact van één honderste. De impact van de Spelen.

Bronnen zijn alleen leesbaar voor abonnementhouders van de Volkskrant