Grote sponsoren hebben vrijwel altijd een “beleid” als het om goede doelen gaat. Dat beleid bestaat meestal vooral uit het maken van onderbouwde keuzes. Dat maakt het uitleggen van een Nee in ieder geval goed mogelijk. En zorgt ervoor dat er echt iets bereikt wordt. Als ik kijk naar twee voorbeelden van Rabobank en de wielersport, denk ik, nee, weet ik,  dat de sponsor veel meer heeft bereikt, dan een directe financiële bijdrage had kunnen doen. Veel verzoeken van goede doelen komen binnen bij de afdeling Sponsoring van een grote sponsor. Maar daar is in het algemeen alleen budget voor sponsoringactivatie en niet om geld te geven aan een goed doel. Of een setje wielerkleding voor iedereen die voor een goed doel gaat fietsen… In plaats daarvan wordt met inzet van relatief kleine bedragen, maar met een groot bereik onder de achterban, een veel groter bedrag opgehaald dan de sponsor had kunnen doneren. Alpe d’HuZes en de gelijk met de AmsterdamCitySwim gehouden Ride for the Roses zijn twee voorbeelden daarvan. In 2011 wisten de Rabobank, de Rabo Wielerploeg maar vooral de deelnemende Rabobanken en Rabobankmedewerkers een substantieel deel van de totale opbrengst binnen te fietsen en ik hoop dat dat dit jaar weer gelukt is.

Maar terug naar de AmsterdamCitySwim. Voor het eerst werd ik gevraagd om te zwemmen voor het goede doel. Pieter van den Hoogenband en Johan Kenkhuis brachten een team van Olympisch zwemmers bijelkaar, zowel van de generatie waar we zelf deel van uitmaakten, als van de kersverse London2012 deelnemers, waaronder Femke Heemskerk, Sebastiaan Verschuren en Nick Driebergen. En ook Olympisch kampioen Maarten van der Weijden dook weer eens in het water. Nu zwem ik al een jaar of 30, ook in het zogenaamde “open water”. Ik ben wel wat gewend. De Amsterdamse grachten had ik echter nog nooit vanuit het water gezien (ook niet in mijn studententijd), dus dat leek me wel eens aardig. Maar ik werd vandaag verrast door een geweldig evenement!

Ik heb in Nederland nog nooit voor zoveel publiek mogen zwemmen. Sterker, alleen bij mijn twee Olympische deelnames was er meer publiek. Althans, dat denk ik. Elke meter gracht was gevuld met toeschouwers. Onder de bruggen door zwemmen was een feest, vooral als je onder de brug op je rug draaide en lachend het publiek boven je tevoorschijn zag komen. De organisatie stond, meteen de eerste keer, als een huis. Dat mocht ook wel met ruim 1000 deelnemers. De inzet van een professioneel sportmarketingbureau als House of Sports zal daar ongetwijfeld een grote rol in hebben gespeeld. Een geweldige manier van maatschappelijk sponsoren: geen geld (althans dat denk ik) maar expertise en mankracht.

Dit evenement telde alleen maar winnaars. Om er een paar te noemen:

• Stichting ALS Nederland, die op zondagmiddag ruim 600.000 euro binnen heeft (en de teller loopt nog)

• alle deelnemers die een geweldig en uniek evenement hebben meegemaak

• de zwemsport in Nederland

Om op die laatste even door te gaan: ik verbaas me er altijd over dat zwemmen gedurende 1 week per 4 jaar zo ongeveer de populairste sport is van Nederland is en dan weer voor een dikke 200 weken naar de achtergrond verdwijnt. Met een evenement als dit, komt de zwemsport op een andere manier onder de aandacht en heel dichtbij (bijna letterlijk, als het om de woonbootbewoners gaat) doordat we gewoon midden door de hoofdstad zwommen. Zwempromotie ten top! Ondanks de aanwezigheid van veel Olympische zwemmedailles (en judo- en schaatsmedailles) werd de show gestolen door één heel bijzondere zwemster: Maxima. Respect!

Mijn eigen bijdrage in dit geweld was bescheiden. Ik heb gezwommen, heb gedoneerd en ik geef nog een clinic voor degenen die mij sponsorden. Doneren kan nog tot 30 september via AmsterdamCitySwim.nl