Winst en verlies
Nimmer heb ik zo’n groots evenement bijgewoond, volledig door vrijwilligers georganiseerd, waar iedereen zich met elkaar saamhorig en verbonden voelt. Verbonden door emotie. Een ieder met een eigen verhaal, maar met het zelfde thema. Een week lang de ideale wereld op een berg. ‘Onze’ Nederlandse berg. Een eiland in het Franse land, waar op 5 en 6 juni aanstaande weer topprestaties worden geleverd. Waar de snelste tijd, of wie als eerste boven is er absoluut niet toe doen. Iedere deelnemer voert er zijn eigen strijd, met een dierbare in gedachten. De winst zit hem in het uitstijgen boven zichzelf, de verbondenheid met lotgenoten en de inzameling voor het goede doel. Opgeven is geen optie, want er is al genoeg verloren…

Topsport?
Is er nog wel sprake van een sportevenement? Absoluut. Als sport emotie is, is dit het ultieme. Topsport? Zeker, maar wel door gewone mensen die persoonlijke topprestaties leveren. En dat maakt het bijzonder. Dat verklaart de enorme betrokkenheid van de aanhang die mee is en de Alpe d’Huez een week lang bevolkt. Zo’n 30.000 Hollanders. In een gebied dat normaliter in de zomer uitgestorven is, omdat het een wintersportbestemming heeft. En iedereen springt, zingt, lacht, huilt, bid en bewondert… Een soort constante staat van Koninginnedag, met hier en daar een huilbui en happen naar lucht in plaats van naar koek.

Fransen
Inmiddels zijn de Fransen wel gewend aan de jaarlijkse Hollandse invasie, maar zijn zeer onder de indruk. De regionale media besteedt flink aandacht aan het event en de lokale horeca is blij met een week lang goede klandizie. Niet de standaard wielerfans die de berg bezoeken en weinig uitgeven. Maar een welvarende klasse, die met grote leasewagens en dure fietsen op en rond de Alpe bivakkeert. Restaurants slaan groots in en verkopen compleet leeg. Ondanks het feit dat ‘Les Hollandais’ er om bekend staan altijd alles zelf mee te nemen uit eigen land. En dat gebeurt hier ook! Bovenop de berg wordt een enorme tent ingericht met catering uit eigen land.

Over de top?
Elk jaar groeit het evenement; meer deelnemers, meer mensen op de berg, meer geld dat door teams bijeengebracht wordt. Afgelopen jaar in totaal ruim 30 miljoen euro. Ongekend. Maar komt er een einde in zicht van deze groei? Organisatorisch gezien zijn er in elk geval obstakels. De vrijwilligersorganisatie barst uit haar voegen. Ze krijgt veel steun van professionele organisaties en systemen, maar het piept en kraakt en slurpt veel tijd van alle betrokkenen. De behoefte aan een professionele organisatie groeit erdoor. Maar petje af voor wat er desondanks wordt neergezet. Hoeveel kan de berg nog aan? Het aantal deelnemers en publiek zit ook aan de max. De Alpe d’Huez mag niet meer dan twee dagen worden afgesloten van verkeer. Door de enorme media-aandacht, bekendheid en populariteit willen meer mensen deelnemen en wordt er inmiddels geloot. Is verplaatsing van het evenement dan wellicht een optie? Een andere berg, of gewoon een afstandsrit in Nederland? Ik denk dat dit geen optie is. Het is juist de magie van die berg die een enorme aantrekkingskracht en prestatiedrift opwekt. Het is de mystiek van de ‘Hollandse berg’ uit de Tour.

En het bedrag dat men ophaalt? Dat breekt alle records. Maar inmiddels lijkt het of elk bedrijf in Nederland al minstens 3 keer is benaderd om deelnemers te sponsoren. De economische situatie draag ook al niet bij. Ondernemers gaan dan keuzes maken.

Sponsoring
Waarom haalt Alpe d’HuZes vier of vijf keer zoveel meer geld op dan bijvoorbeeld een vergelijkbare Roparun? Dat komt volgens mij enerzijds door het startbedrag van €2.500 dat deelnemers moeten neertellen om mee te mogen fietsen. Dat is erg veel, maar toch gaan velen ver over dat bedrag heen. Het strikte anti-strijkstokbeleid werkt hier ook aan mee. Verder maakt de organisatie weinig kosten, wordt alles gesponsord en zijn er hoofdsponsors die geld in het laadje brengen. In ruil voor? Naambekendheid? Inmiddels val je als sponsor/partner al niet meer op in de zee van sponsoren en suppliers die de organisatie van Alpe d’Huzes en de individuele deelnemers meenemen. Dus is het minder geschikt voor partijen die op zoek zijn naar exposure, ondanks de massaal aanwezige Nederlandse media. Wat je ziet is dat veel bedrijven het event gebruiken om hun maatschappelijke betrokkenheid te tonen, maar vooral ook voor interne doeleinden als teambuilding en corporate culture. Zo doen veel bedrijven met management en medewerkers mee en huren soms complete hotels af, en nemen hun eigen koks en fysiotherapeuten mee op de berg. Gevoel van ‘goed doen’ en verbondenheid in ruil voor sponsoring dus.

Kippenvel
Eind deze week gaan de deelnemers richting Frankrijk. Ook deze editie zal in elk geval weer een uniek evenement en veel kippenvel opleveren. Acht trailers vertrekken vrijdag met 250 pallets aan levensmiddelen, beschikbaar gesteld door Spar Nederland en haar leveranciers. Spar is al een aantal jaren partner en verzorgt de catering voor deelnemers en aanhang op de berg. Gaat Spar daardoor in Nederland meer boodschappen verkopen? Vast niet. Maar de bijdrage aan het emotioneel geladen event levert een goed gevoel op bij de organisatie, medewerkers en klanten. Het toont verbondenheid en betrokkenheid, wat het imago ten goede komt. Probeer emotie maar eens in cijfers uit te drukken…

www.opgevenisgeenoptie.nl