De dag begint rond een uur of 6.00u in het hotel waar de A.S.O. - de organisatie van de Tour de France - ons heeft ingedeeld. Elke ochtend moeten de koffers worden gepakt, want de tour staat geen dag stil. Na het ontbijt vertrekken we met de karavaanauto’s naar de Parking Caravane die staat aangegeven in het routeboek van de A.S.O. Alle 170 wagens van de karavaan verzamelen daar twee uur voor vertrek (dat is vier uur voor de start van het peloton).

Op het parkeerterrein (dat soms gewoon een weiland of straat is) krijgt de chef caravane van elk team een briefing van de A.S.O. over de etappe. Daar wordt besproken wat er de vorige dag wel of niet goed ging en wat ons vandaag te wachten staat. We krijgen uitleg over lastige punten in het parcours, eventuele omleidingen, weersvoorspellingen en veiligheidsmaatregelen. Instructies worden altijd gegeven met een kilometeraanduiding gerekend in het aantal kilometers vanaf het départ réel (de officiële start van de etappe, oftewel ‘PK-0’).

De caravaniers bereiden zich ondertussen voor door de auto’s te bevoorraden, goodies aan te vullen en lunchpakketten op te halen. Er wordt ook driftig gepoetst aan de auto’s, want de Franse organisatie wil dat alle wagens spic en span aan de etappe beginnen. Vooral de oren van de nijntjes die wij op de auto’s hebben, blijken nogal goede vliegenvangers en kunnen dus wel een poetsbeurt gebruiken.

Een half uur voor vertrek is het tijd voor de dagelijkse warming up met de hele Karavaan crew. Wie er nog niet klaar voor was, is dat na het dansen zeker wel. Na een rondje high fives met het team kan de etappe beginnen. In de voorste auto van ieder team heeft de A.S.O. een radio ingebouwd, waarmee zij met de chefs caravane kunnen communiceren. Onderling hebben we contact via portofoons. Er worden continu boodschappen doorgegeven over bijvoorbeeld veranderingen op de route, opstoppingen en extreme drukte langs de kant. 

Ieder team heeft zijn vaste plek in de karavaan en moet die plek gedurende de hele etappe aanhouden. De karavaanwagens rijden om en om, zodat inhalende auto’s kunnen slalommen tussen de wagens door. Er mag nooit harder dan 70 km/u gereden worden en meestal ligt de snelheid veel lager. Alleen bij snelheden onder de 30 km/u mogen de caravaniers goodies uit het raam gooien en ook daarvoor heeft de A.S.O. instructies. Onze nijntje sleutelhangers moeten gegooid worden met een frisbee beweging en bij voorkeur over de mensen heen, zodat ze niet de weg op rennen.

Over plaspauzes zegt de A.S.O.: “in principe liever niet”. Dat is een even grappig als onhaalbaar streven, want ieder team moet toch echt minstens één sanitaire pitstop maken. Die pauze moet eerst via de radio worden aangevraagd bij de organisatie. Vervolgens krijgen we toestemming om op een bepaald punt op het parcours te stoppen (wederom aangeduid als ‘PK-huppeldepup’). Meestal zijn de stops gewoon ergens langs een weiland, dus plassen met privacy is er niet bij. We moeten bovendien zo snel mogelijk weer in de auto’s zitten en zorgen dat we terugkomen op onze plek. 

Aan het einde van de middag passeren we de eindstreep en worden de wagens weer richting een parkeerplaats gedirigeerd. Als we de renners hebben zien finishen, moeten de auto’s nog worden gewassen en getankt voor de volgende dag. Daarna kunnen we op zoek naar het hotel dat A.S.O. vandaag voor ons heeft uitgekozen. Nog even de route van de dag erna bekijken, onze belevenissen met de buitenwereld delen en dan zit de werkdag er eindelijk op. Over een paar uur gaat de wekker voor de volgende etappe. De rustdagen in de Tour de France zijn niet alleen voor de renners, maar ook voor de caravaniers zeer welkome tussenpauzes.