Zo’n twee jaar geleden werd er ’s avonds na het eten bij mij thuis aangebeld. Ik dacht eerst te maken te hebben met een energieverkoper, maar het bleek een 14-jarig meisje dat heel netjes om lege statiegeldflessen kwam vragen. Als reden gaf ze aan dat ze veel trainde, en om haar sport te kunnen betalen haalde ze nu lege flessen op. Vervolgens maakte ze duidelijk dat ze naar de Olympische Winterspelen wilde gaan met kunstschaatsen. “Nou als je dat over hebt voor je sport,” zei ik toen, “dan heb je wel een enorme drive om dat doel te behalen.”
Het toeval wilde dat ik voor Daikin, hoofdsponsor van Schaatsend Nederland, werkzaam was, dus ik wist het een en ander van de sport en had contacten bij de bond. Maar in die sponsoring ligt de focus op de langebaan- en shorttrackactiviteiten. Kunstschaatsen, dat leek er een beetje bij te hangen. Kunstschaatsen is overigens wel de grootste schaatssport ter wereld en heeft een miljoenenpubliek in vooral Azië, Amerika, Canada en Rusland.
In Nederland is kunstschaatsen sinds de jaren ’70, de gloriejaren van onder anderen Joan Haanappel, Sjoukje Dijkstra en Dianne Leeuw, vergane glorie. Maar dankzij Lindsay krijgt de sport nieuw elan. Ze kwalificeerde zich onlangs voor het WK, reed daar tweemaal een foutloze kür, ging door naar de finale en verbaasde iedereen door zich bij de beste 16 van de wereld te scharen. Dat was genoeg om een olympisch ticket voor de Winterspelen van Beijing in 2022 te bemachtigen.
Terug naar dat moment dat Lindsay bij mij aan de deur stond en zo duidelijk haar droom uitsprak. Dat is de mentaliteit die een topsporter nodig heeft om een doel te bereiken. Dat is ook de reden geweest dat ik besloot vanaf dat moment haar te ondersteunen waar mogelijk. Op het gebied van publiciteit en eventuele sponsoring. Via mijn werkgever kon ik destijds een mooie cheque overhandigen, onder het mom van ‘we gaan op de zaak lege flessen voor je inzamelen’. Met dat bedrag en een aanmoedigingsbijdrage vanuit de schaatsbond KNSB bekostigde Lindsay een trainingsstage in de Verenigde Staten. Maar met alleen haar enorme drive, en wat meer gestructureerde publiciteit ben je er nog niet.
Niemand kende Lindsay nog in Nederland, buiten het kunstschaatswereldje om. De PR-strategie begon daarom met het proactief benaderen van lokale, regionale en nationale pers. Persberichten versturen, contact met journalisten onderhouden, geschikte foto’s aanleveren etc. En gelukkig was er regelmatig iets om over te communiceren: een trainerswissel, deelname aan toernooien en uiteraard de prestaties die telkens beter werden. Mede dankzij de extra zichtbaarheid op lokaal en regionaal niveau sloten lokale sponsors aan.
Uiteraard begint alles met ‘talent’, zoals we dat vaak horen. Maar eigenlijk begint het met plezier. De lol die een kind heeft in het beoefenen van een sport, op recreatieve wijze. Lindsay startte haar carrière op het aangelegde ijsbaantje in de WinterEfteling. Daar werd ze enthousiast voor het schaatsen. Het begon met plezier. En dat plezier heeft ze weten vast te houden, want dat zorgt nog steeds voor haar dagelijkse drive als ze weer gaat trainen.
De gouden regel van de sport is dat trainingsuren zich uitbetalen en dat geldt zeker voor kunstschaatsen. Lindsay traint gemiddeld 32 uur per week. Op de ijsbaan, in de balletzaal, in de sportschool (toen het nog kon) en buiten. Maar hoe krijg je dat voor elkaar? Daar komt haar omgeving om de hoek kijken. Lindsay werd wekelijks naar de training gebracht door haar moeder, er is een zeer flexibele school gevonden en ze traint in België bij een goede trainer. De familie Van Zundert heeft zodoende bijgedragen aan het verwezenlijken van de Olympische droom.
En vier jaar geleden, toen Lindsay een keer in Nederland schaatste, werd ze opgemerkt door kunstschaats-icoon Joan Haanappel. Die werd verrast door haar elegantie, trainingsijver en doorzettingsvermogen. Haanappel nam Lindsay onder haar hoede via haar Stichting Kunstrijden Nederland (SKN), wat zich als doel heeft gesteld om het kunstschaatsen voor Nederland terug te krijgen op het Olympische niveau. Zo kon Lindsay trainingskampen en extra stages volgen met goede trainers en kreeg ze naast mentale support ook de vele ervaringen van Haanappel mee.
Kunstrijden is een dure sport. Naast materialen, kleding, choreografieën, ijsbaanhuur en trainerskosten, komt er nog veel meer bij kijken. Vervoer is zo’n grote kostenpost. Niet alleen om te trainen, maar ook buitenlandse stages en maandelijkse toernooien in het buitenland kosten veel geld. Daar staat nog geen inkomen voor Lindsay tegenover. Het lijkt wel amateursport. Geen grote sponsors, geen constante subsidie vanuit de bond of stipendium van het NOC*NSF, alleen donaties en financiële support via de stichting SKN van Joan. Een enthousiaste, lokale autosponsor draagt nu in elk geval bij in de vele kilometerkosten. Dus financiën zijn een belangrijk aspect op de route naar een Olympische droom.
Maar alles valt of staat met de drive van Lindsay zelf. Die enorme focus op haar doelen. Maar ook haar werklust, Brabantse bescheidenheid, nuchtere kijk, stabiele mindset en concentratie op momenten dat het moet. Dat draagt allemaal bij tot waar ze nu staat. Ik vroeg haar na terugkomst van het WK “Nu kun je toch wel even genieten hiervan de komende dagen?” Maar ze was alweer bezig met schoolwerk en ging ’s middags trainen. Genieten doet ze tussendoor wel. En dat plezier in haar sport heeft ze nog elke dag. Met twee nieuwe trainers en een perfect trainingsmaatje - Loena Hendrickx, die vijfde werd op het WK, en namens België naar de Olympische Spelen zal gaan - valt alles op z’n plek.
De kunst is nu ook om de aandacht rond Lindsay in de media, en de aandacht voor het kunstschaatsen, vast te houden in de aanloop naar de Spelen van 2022. Nu geniet Lindsay nog van de nasleep van haar WK-prestatie. Afgelopen week kwam de burgemeester op bezoek, deze week staat een tweede item met het Jeugdjournaal op het programma, ze schuift binnenkort nog een keer aan bij Beau of Humberto op RTL 4 en ga zo maar door. Haar verhaal is bijzonder en zeker ook vanwege haar jonge leeftijd is ze nog wel even aansprekend voor redacties. Een tv-productiemaatschappij heeft aangegeven mogelijk een documentaire te willen maken in aanloop naar de Spelen. Dat kan interessant worden. Maar er zal ook nog volop geïnvesteerd moeten worden in bijvoorbeeld haar sociale media aanwezigheid. Die is nu nog te beperkt qua bereik.
Lindsay’s doel is al bereikt, en daarmee ook dat van de stichting SKN van Joan Haanappel. Nederland weet weer wat kunstschaatsen is, en wie Lindsay is. Er komt nu een nieuw doel aan voor Joan’s oogappel. Niet alleen deelname, maar misschien wel een Nederlandse medaille op de Olympische Spelen in 2022 na 45 jaar. Wie zal het zeggen? Nu is deelname al een historische prestatie, die gevolgen heeft voor de kunstschaatssport in Nederland. Er is een nieuw boegbeeld, die ook weer een jonge generatie kinderen enthousiast kan krijgen voor de sport. Daarin ligt ook nog een mooie uitdaging voor de schaatsbond.
Dream big!
Headerfoto: Piet van Es
