Het aan de kaak stellen van politieke thema’s rondom de Olympische Spelen is niets vreemds, aangezien de Olympische Spelen nu eenmaal het hoogst mogelijke podium ter wereld vormen om de aandacht van de massa te trekken. We zagen dat eerder ook al in 2008 in Peking. Bovendien zijn sport en politiek in vele opzichten niet van elkaar te scheiden, maar toch blijven het afzonderlijke ‘disciplines’. Een politiek statement maken in Sotsji is zeker te verantwoorden, maar de Spelen moeten geen politiek moddergevecht worden. Daar is niemand bij gebaat en zeer zeker onze sporters niet. Toch worden zij ongewild steeds weer in de politieke discussies betrokken.

Het gaat veel verder dan alleen sport
De naam van Ireen Wüst werd de afgelopen maanden regelmatig in verband gebracht met het maken van statements rondom de mensenrechtensituatie in Rusland en de antihomowet in het bijzonder. De schaatsster zelf hield de media wat betreft dit onderwerp zorgvuldig buiten de deur. Juist op het moment dat de rust leek te zijn weergekeerd in huize Wüst riep minister Bussemaker haar naam nog maar eens een keer op de radio. Bussemaker: “Schaatsster Ireen Wüst heeft eerder gezegd dat ze biseksueel is. Als zij in Rusland nou eens een statement zou maken tot de supporters die daar zijn, misschien doe je dan wel meer dan wanneer je één keer een besluit neemt om niet naar Sotsji te gaan.”

In reactie op de uitspraak van Bussemakers verklaarde Wüst in NuSport dat ze beseft dat het erg triest gesteld is met de mensenrechten in Rusland. Ze vindt echter niet dat een sporter daar een statement over moet maken. Wüst: “Dit gaat veel verder dan alleen sport, het gaat over politiek en mensenrechten. Waarom moeten de sporters het dan oplossen? Het is toch raar dat een politicus als Bussemaker gaat zeggen dat ik een statement moet maken. Wie doet dan haar vak niet goed?” Toch was met de reactie van Wüst voor medialand de kous nog niet afgedaan. Onlangs riep Manuel Venderbos in Knevel en Van den Brink dat Ireen Wüst in Sotsji ‘gewoon’ een paar gouden plakken moet winnen. En als ze die plakken eenmaal in de tas heeft, dan kan ze misschien ook wel iets zeggen. De uitspraak van Venderbos is typerend voor het gedrag van politiek en media. Zij proberen de sporters continu aan te sporen om in Sotsji een politiek statement af te geven.

Het gaat in Sotsji om de medailles
Zowel binnen de politiek als in de media wil men dus maar niet inzien dat sporters enkel en alleen naar Rusland gaan voor het najagen van hun dromen en dat zij helemaal niet zitten te wachten om daarbij een politieke taak op zich te nemen. Voor de sporters draait het in Rusland om de sport en niet om politieke thema’s, hoe bewust zij zich ook zijn van de ernst van de situatie. Schaatser Jan Blokhuijsen in Knevel en Van den Brink: “Ik ben in Sotsji om te sporten en ik ben er niet om mijn politieke mening uit te spreken. Ik wil me zoveel mogelijk voor dat soort dingen afsluiten en puur voor de sport gaan, maar ik kan me voorstellen dat dit in Nederland vragen oproept.”

Ook zijn collega Sven Kramer maakte in zijn column in de Telegraaf duidelijk niet gecharmeerd te zijn van de politieke bemoeienis. Kramer: “Ik ga naar de Spelen om maximaal te presteren, niet om actie te voeren. Al ben ik me er terdege van bewust dat er in Rusland een hoop dingen beter kunnen en moeten.” Kramer geeft daarbij aan dat hij blij is dat de politiek, en Koning Willem Alexander en Maxima als schaatsfans in het bijzonder, naar Sotsji komen. Hij is er echter niet van gediend dat de politiek wanneer het hen uitkomt over de rug van de sport politieke statements wil maken.

Chef de Mission Maurits Hendriks heeft dat in ieder geval wel goed begrepen. Hendriks: “Het gaat in Sotsji om de medailles. Het uitdragen van een politiek standpunt veroorzaakt alleen maar rellen die de aandacht daarvan afleiden. Protest moet kunnen, maar doe het verstandig.”

Het is positief dat politieke thema’s door een evenement als de Olympische Spelen op de kaart worden gezet. Van een sportief evenement moet je echter geen politiek drama maken, en zeer zeker niet over de rug van de sporters. Zij hebben er immers niet voor gekozen om hun sport in Sotsji te gaan beoefenen. Wanneer sporters zich geroepen voelen om een statement te maken dan zijn ze daar vrij in, maar ze moeten niet door politici en media naar voren worden geduwd als politiek drukmiddel. Voor de sporters draait het in Sotsji simpelweg om de medailles, het aan de kaak stellen van politieke thema’s is een taak voor anderen. Ieder zijn vak.

Afbeeldingen: Flickr (CC) Agroffman