Sportmagazines en vrouwen, een gelukkig huwelijk is het nooit geweest. Wonderlijk, want vrouwen houden van tijdschriften, ondanks alles. En ja, vrouwen houden ook van sport. Of, zoals de Amerikanen in de beginjaren 2000 nuanceerden: ze houden vooral van het zélf sporten. Voor de zekerheid, het gaat hier om de grootste gemene deler. Er zijn natuurlijk ook vrouwen die topsport op de voet volgen, zelfs snappen hoe buitenspel werkt en ondertussen door de buitenwereld benaderd worden alsof ze een exotische diersoort zijn. Maar dit geheel terzijde.

In Nederland lijkt voorlopig alleen het licentieblad Women's Health bestaansrecht te hebben, een titel die zich volledig focust op de lezeres als actieve sportster, met hier en daar een bekende Nederlandse inclusief abs op de cover. De WH-lezeres moet echter stevig in haar schoenen staan; het blad doet denken aan de die ene, ietwat agressief ogende, te strak in het vel zittende instructrice van de sportschool die eerder angst inboezemt dan dat ze motiveert om vaker een lesje te volgen. Daarnaast is er nog het meer bescheiden, brave Healthy You en was er het wat tuttige Match.

Lees ook: dit najaar de eerste talkshow voor en door vrouwen in de sport

En dat terwijl de driehoek vrouwen-sport-tijdschriften in theorie een gouden zou moeten zijn. Want, heel simpel gezegd: vrouwen houden van sporten én van het lezen van tijdschriften. En dat is al vele, vele jaren zo. Of daar bewijs voor is? Jazeker! Zo is bijvoorbeeld in het vorige week in Nederland gelanceerde Harper’s Bazaar te lezen hoe het iconische blad al in 1896 (!) een ‘Bicycle Issue’ uitbracht, en sport in die vroege jaren van het bestaan structureel aan bod kwam, met een emancipatorische en lifestyle-esque insteek. Heus.

In de romantische comedy What Women Want (2000) wordt op z’n Hollywoodiaans de psyche van de vrouw in één hapklare brok uitgelegd. Hoofdrolspeler Mel Gibson, die plots de onuitgesproken gedachten van vrouwen kan horen, moet samen met zijn baas Helen Hunt een reclamespotje maken voor het vrouwelijke hardloopsegment van Nike. Vooruit, het is geen Oscar-nominatie-waardige scène, eerder een XL-product placement, maar het draait om de dialoog waarin in een notendop wordt gezegd waar vrouwen naar op zoek zijn als ze sporten: een moment voor zichzelf, waarin ze zich geen zorgen hoeven te maken over hun baas, hun dates, een moment waarin ze geen spelletjes hoeven te spelen om verder te komen. De pay off van de imaginaire reclamespot: No games, just sports.

Precies dat gevoel zoekt een vrouw als ze met haar lievelingsblad op de bank zit, met die kop thee, of dat glas wijn. Even geen gezeur van man of kinderen, geen zorgen over het werk, gewoon lekker alleen zijn in die ene, zo zorgvuldig gecreeërde wereld van Linda., Libelle, Vogue of Elle. Pay off: Geen gezeik, alleen ik tel.

Die potentiële lezeressen zijn er, ze bevolken hockeyverenigingen, voetbalclubs, sportscholen, ze lopen hard en ze fietsen. Steeds meer. Elk zichzelf respecterend sportmerk weet dat al lang; Nike, Adidas, Puma, Reebok, ze hebben allemaal een complete vrouwendivisie. Zelfs niche-merken als het racefiets-lifestyle-platform Rapha richten zich met kleding en evenementen op vrouwen. En dan hebben we het nog niet over levensmiddelen, wasproducten, lichaamsverzorging...

Dus waar blijft dat coole, hippe, soms rauwe en altijd eerlijke, eigentijdse blad voor de vrouw die zich graag in het zweet werkt, zonder dat ze de illusie heeft ooit een sixpack te kunnen kweken? Waar ze niet betutteld wordt, waar ruimte is voor een knipoog en ze uitgebreid kan lezen over de raar gevormde lichaamsdelen van andere vrouwen die soms zo in de weg kunnen zitten? Ze de laatste sportmode op een Vogue-manier kan bewonderen? Waar ze laagdrempelige tips van nationale en internationale atletes kan lezen? En en passant aan de privélevens van diezelfde atleten (m/v) kan snuffelen? Op een emancipatorische en lifestyle-esque manier natuurlijk. Enter Mel Gibson?

Lees ook: waarom vrouwen in de sport zo weinig aandacht krijgen

Afbeeldingen: The Atlantic - Michele Gumabao