Polarisering
De sport polariseert. De grote worden steeds groter, rijker en professioneler. De kleine hebben juist veel moeilijker. De mediarechten zijn hiervan het beste voorbeeld: voor de grote evenementen en leagues leveren deze miljarden op terwijl de iets kleinere sporten geld tekort komen. Overigens ben ik van mening dat deze absurde mediabedragen en de scheve begrotingen die ze opleveren geen lang leven beschoren zijn. Sport om te bewegen is belangrijker dan ooit tevoren, terwijl veel van de traditionele aanbieders van sport (de clubs) veel moeite hebben met het vinden van leden, kader en geld. Ook hier geldt de grote worden groter en sterker, de overige bestaan (nog) en krimpen.

Van waardeketen naar waardekluwen
De sportfan (zowel de kijker als de beweger) is allang geen passieve consument meer, maar een consument, producent, merk, medium, organisator en distributeur in een. En dan mis ik vast nog een paar rollen. De sportliefhebber draagt bij. Vooral door het delen van (zelf gemaakte of gevonden) content, via social media en steeds vaker mobiel. Ook elders verschuiven of verbreden de rollen: sponsors organiseren evenementen, organisatoren distribueren zelf hun content en media zijn ook steeds vaker organisator of content eigenaar. In Canada nam een telecombedrijf recent een aantal sportorganisaties (grote franchise clubs) over. Een teken aan de wand van de vervagende grenzen in de "waardeketen". Een keten die geen keten meer is, maar eerder een netwerk of een kluwen.

Mensen boven merken
Sport (maar ook muziek, film en ander entertainment) is een mensen business. Dit geldt voor de media sport, maar ook voor de beweegsport. In de mediasport is het duidelijk. Cristiano Ronaldo is groter dan Real en Messi groter dan Barca. Sporthelden nemen hun fans mee als ze van club wisselen en de kracht van atleten (ten opzichte van clubs) groeit. Merken die relevant willen blijven kiezen heel duidelijk voor de menselijke maat. Voor de mens, vaak via social media. Nike is hiervan een sterk voorbeeld. Houdt #makeitcount in de gaten. Voor topatleten is dit steeds logischer, het zijn bijna merken in zich zelf. Maar juist op alle niveaus onder zien we de vermenselijking van de sport steeds nadrukkelijker. Het draait om het sportmoment van het individu en eventueel zijn sociale netwerk, maar daar houdt het op. Clubs vinden het lastig om bij het individu aan te sluiten, terwijl evenementen groeien in aantal en grootte.

Hyperlocalisatie en urbanisatie
Globalisering is de trend in de sport. Geen groot sportmerk of de wereld is zijn speeltuin. Zelfs veel topatleten hebben een wereldwijde communicatiestrategie, die aansluit bij bovenstaande trend van mensen boven merken. Maar de wereld verstedelijkt en we wonen steeds dichter bij elkaar met steeds meer mensen. Dit leidt tot een tegenbeweging: de hyperlocalisatie. De eigen directe omgeving wordt steeds belangrijker en deze omgeving is bijna altijd stads. Stadions staan vaak aan de randen, voetbalvelden passen (commercieel) niet in een wijk en sporthallen staan vaak leeg. Er is voor traditionele sport weinig plek in de stad, terwijl er door hyperlocalisatie behoefte is aan sport in de buurt.

Doe het zelf
In mijn presentaties spreek ik geregeld over het verdwijnen van de middle man. Erwin Blom noemt dit in deze verhelderende blog: doe het zelf. De belofte van het internet van meer dan tien jaar terug dat de consument meer macht zou krijgen en minder behoefte zou hebben aan traditionele instituten en tussenlagen komt nu uit. De media is een van de meest opvallende voorbeelden. Maar denk ook aan muziek, boeken, reizen en sport natuurlijk. Elke atleet is een pro en iedereen kan een wedstrijd of toernooi organiseren. Dit betekent dat partijen die hun waarde altijd ontleent hebben aan "tussenlaag zijn" zoals bonden en zelfs clubs, maar ook de deskundigen (coaches, adviseurs) opnieuw hun waarde voor de sporter moeten bewijzen of anders zullen verdwijnen.

Alles is nu
In mijn terugblik op 2010 zei ik het al: het leven is nu. In sport is wanneer iets gebeurt cruciaal. Tijd is de uitslag of tijd is het moment dat een uitslag definitief is. Dus sport laat zich het best live beleven, real time heet dat in internet termen, nu dus. Voor mensen die zelf sporten gaat het dan om feedback, van coaches, van fans, van vrienden. Voor mensen die sport kijken gaat het om spannende momenten beleven (vaak met elkaar) als ze gebeuren. Offline in fan fests en kroegen, online via de social media en slimme tools als Thuuz en Are You Watching This.

Niet los van elkaar
Bovenstaande zaken zijn niet los van elkaar te zien. Het "alles is nu" drijft de mediawaarde van evenementen op, maar uitsmeren over verschillende kanalen of verstoppen achter lastige decoders werkt niet. Topatleten zijn "echte" mensen die ook steeds meer zelf doen en daarmee een andere rol pakken dan in het verleden. Sporten in de stad kan steeds meer wanneer het jou uitkomt (nu dus) door het zelf te organiseren. Dit perspectief op 2012 is de basis van mijn voorspellingen voor 2012 die in mijn vogelende blog aan bod komen.