Waarom die angst voor sociale media?
Deze zomer is het weer zo ver, moeder der evenementen op aarde, de Olympische Spelen worden georganiseerd. Londen is ditmaal de standplaats en zoals iedere editie wordt alles uit de kast getrokken om er een spektakel van te maken. Een evenement als de Spelen valt of staat bij de beleving. De beleving van atleten en de beleving van miljoenen enthousiaste fans. Ook bij de organisatie van de Spelen gaan ze met hun tijd mee en stimuleren het wereldwijd delen van deze beleving.
Gratis delen
In samenwerking met O2 wordt over geheel Londen een gigantisch Wi-Fi netwerk uitgerold zodat de bezoekers ervaringen via sociale netwerken kunnen uitwisselen. Het gebruik van deze mobiele hotspots is helemaal gratis. Zij begrijpen het dacht ik nog na het lezen van de aankondiging. De Olympische Spelen door en voor iedereen.
Censuur?
Wat me des te meer verbaasde was de aankondiging van enkele weken terug. Voor het kunnen organiseren van de Spelen zijn maar liefst 70.000 vrijwillige, onbetaalde, krachten nodig. Zonder hen geen Spelen. Deze vrijwilligers kregen kortgeleden een aanvulling op eerder uitgegeven beleid waarin duidelijk wordt dat het gebruik van sociale media uit den bozen is. Een woordvoerder verwoordde het als volgt:
“As is standard in most organizations, we have provided some practical guidelines to give basic advice on interacting in a social media environment with the aim of protecting the interests of our workforce and operation.”
Deze guidelines komen kort neer op:
Het niet mogen delen van locatiegegevens
Het niet mogen delen van beeldmateriaal waar publiek niet wordt toegelaten
Het niet mogen delen van brekend nieuws Het niet mogen spreken over atleten of andere VIPs
Het niet mogen deelnemen aan inhoudelijke discussies over de Spelen
Gelukkig mogen officiële postings van de organisatie wel geretweet worden. De organisatie is van mening dat alle online communicatie over de Spelen dient te worden gemanaged door de communicatieafdeling.
Uitgangspunt
Uitgangspunt zoals op de officiële website vermeld is “sport belongs to everyone” en “oppose any political or commercial abuse of sport and athletes”. En dat is precies waar het knelt. Want juist de miljoenencontracten en de bijbehorende belangen zorgen voor deze angstige opstelling. In plaats van het “alleenrecht” op te eisen had gekozen kunnen worden voor de uitdaging en samenwerking. Angst om niets
Cameraploegen kunnen niet altijd en overal zijn. Dat weten traditionele media over het algemeen maar al te goed, user generated content wordt steeds vaker ingezet ter ondersteuning van eigen werk. Nu er een groot financieel belang opdoemt eisen zij alleenrecht en laten daarmee het vastleggen van duizenden prachtige shots schieten. Deze tsunami aan content had kunnen zorgen voor het verhaal achter de Spelen, meer nog dan nu al het geval is, en bovendien nog meer mensen wereldwijd kunnen interesseren. Want zoals zij zelf betoogt “sport behoort tot iedereen”.
In plaats van benauwd om te springen met deze situatie en zaken tot op het onmogelijke af te verbieden blijft een gemiste kans over. Een gemiste kans van 70.000 extra informatiebronnen. Waarom die angst, waarom die controle? Sport gaat om beleving en laat zich niet beteugelen.
De bovenstaande blog is geschreven door Yoshi Tuk (@YoshiTuk) en in samenwerking met Marketingfacts gepubliceerd. SportMarketingfacts brengt vanuit Marketingfacts de meest de innovatieve en digitale (sport)marketingblogs.
Waarom die angst voor social media? is ook op Marketingfacts gepubliceerd.
