Maar wat NOC*NSF, en dus mij betreft, kan het onderwerp voorlopig in het bakje ‘te vroeg’. Want ondanks alle discussies die overal en door iedereen worden gevoerd, is het goed om elkaar hierover eens even goed in de ogen te kijken. Het is aan ons, het NOC (Nationaal Olympisch Comité) van Nederland om in 2019 samen met een stad en samen met de rijksoverheid een bid voor de Spelen van 2028 uit te brengen, of om dat juist niet te doen. En NOC*NSF zal daarover pas in 2016 een eerste voorlopige besluit nemen.

In 2006 heeft NOC*NSF het initiatief genomen om te onderzoeken of het mogelijk en wenselijk zou zijn de Olympische Spelen in Nederland te organiseren. Al snel bleek dat die Spelen voor een modern land als Nederland geen probleem zouden zijn. In 2000 hebben we immers ook een heel succesvol ander ‘superevenement’ georganiseerd: het EK voetbal (samen met de Belgen).

Tegelijkertijd heeft NOC*NSF vastgesteld dat de organisatie van de Spelen geen doel op zichzelf zou moeten zijn. En dat vinden wij nog steeds. De organisatie van een dergelijk groot sportevenement heeft alleen maar zin als het hele land daar iets aan heeft, iets aan overhoudt.

We hebben daarom eerst maar even de tijd genomen om een plan te maken om Nederland in acht jaar (2008-2016) met behulp van sport een stukje vooruit te helpen. Met name op het gebied van de volksgezondheid, de economie, onderwijs, sociale samenhang, innovatie etc. Het Olympisch Plan. En pas als dat is gelukt, zou het (zo bedachten we in 2006) na 2016 zin hebben om met elkaar te bespreken of we een bid willen uitbrengen.

Ook onze voorzitter en initiatiefnemer van het Olympisch Plan Andre Bolhuis heeft dat kortgeleden nog eens prima uitgelegd in een uitzending van Nieuwsuur. Niet eerder dan in 2016 zouden we daarover besluiten, en niet eerder dan na die beslissing willen we aan de daadwerkelijke voorbereiding van dat bid beginnen.

Zo werd dus het Olympisch Plan 2028 geboren. Met een Vitale Samenleving, Excellente Prestaties en Economische Impact als de belangrijkste te behalen kernwaarden. The Dutch Approach, zoals de eerste voorzitter van het Olympisch Plan Ivo Opstelten deze aanpak terecht noemde.

Direct daarna, of eigenlijk daardoor, kwam een tweetal ontwikkelingen op gang. Allereerst kwam het hele land in beweging. En nog steeds! Overal, van Drenthe tot in Zeeland en van Noord Holland tot in het zuidelijkste puntje van Limburg, kwamen sportstimuleringsprojecten van de grond, met als gemeenschappelijke noemer het Olympisch Plan 2028. Inmiddels is het Plan een beweging geworden: Olympisch Vuur.

Tegelijkertijd echter, en dat hebben we niet in die mate voorzien, bleken de Olympische Spelen zelf zo’n aantrekkingskracht te hebben, dat van allerlei kanten druk werd uitgeoefend om het toch ook steeds over de Spelen van 2028 zelf te hebben. De Tweede Kamer wilde bijvoorbeeld dat er al snel een ‘kandidaat-stad’ zou worden gekozen. Het kabinet regelde dat zeventien jaar voor de Spelen in 2028 een Maatschappelijke Kosten Baten Analyse zou worden gedaan; reizigers naar Brazilië kwamen als door een Olympisch virus besmet terug in Nederland; en alle marketeers maakten ons duidelijk dat de campagne voor 2028 eigenlijk allang begonnen had moeten zijn.

Maar laten we elkaar goed begrijpen. Iedereen heeft natuurlijk de vrijheid om over van alles te debatteren en een mening te hebben. Maar het plan van NOC*NSF was en is om eerst met de kracht van sport, Nederland sterker te maken en dan pas in 2016 te bezien of we de Spelen van 2028 zouden willen organiseren. Niets meer, niets minder. En natuurlijk moeten we mogen dromen.

Niets mis mee. Toch zou het mooi en veel beter zijn als de in gang gezette prachtige beweging om Nederland met de kracht van sport op ‘Olympisch niveau’ te krijgen stevig wordt voortgezet en niet wordt gestoord door discussies die nog even thuishoren in het bakje ‘te vroeg'.

Alle blogs van Gerard Dielessen op de website van NOC*NSF zijn hier te vinden