In 1996 was het HHH nog lang niet zo bekend als nu. Wij zwemmers hadden ervan gehoord maar dat was het. Het enige wat we wisten was dat we er pas heen mochten als het hele zwemtoernooi voorbij was, ook al was je zelf eerder klaar. Het was vooraf toen zeker nog niet zo’n geaccepteerd onderdeel van de Olympische ervaring als nu, eerder iets waar de sporters vandaan gehouden moesten worden. Alsof dat nu echt nodig was, er is geen sporter die aan feesten en bier denkt als zijn onderdeel nog moet komen.

Nadat het zwemtoernooi was afgesloten en Kirsten Vlieghuis voor 2 bronzen medailles had gezorgd voor de zwemequipe en een 18-jarige Pieter van den Hoogenband net misgreep met twee vierde plaatsen, mochten wij naar het HHH. Het was gevestigd in een saai hotel ergens in Atlanta, in een zaal op de vijfde verdieping meen ik. Ongetwijfeld is Kirsten er gehuldigd, maar dit heeft niet dezelfde onuitwisbare beelden opgeleverd als de latere huldigingsbeelden uit het HHH.

Er was destijds maar één ruimte, met sporters, familie, fans, vips, bobo’s en pers, alles doorelkaar. Sporters moesten nog betalen voor hun consumpties. Voor een arme zwemmer (ons inkomen bestond uit 500 gulden onkostenvergoeding per maand) was 2 dollar voor een biertje een hoop geld. We verzamelden 8 knipkaarten van 10 dollar die samen een A4-tje vormden en haalden deze bij de kopieershop door een kleurencopier. Met de hele mannenzwemploeg hebben we toen een avondje vrolijk zitten knippen waarna de drank steeds rijkelijker vloeide. De kwaliteit van de kopieën hield niet over, maar geen barman of –vrouw die daar moeilijk over deed. Of iemand van Heineken het door heeft gehad, weet ik tot de dag van vandaag niet.

In Sydney was het HHH gevestigd op een toplocatie: in een tent in Darling Harbour naast het Australian National Maritime Museum. De reputatie van het HHH ging als een lopen vuurtje door Sydney: het HHH was “the hottest place in town”. De knipperende lampjes in de vorm van een bierdopje, die je kreeg bij de ingang, kon je buiten voor 10 dollar verkopen en de oranje/groene hoeden voor nog veel meer. Elke avond stonden rijen mensen voor de deur, waarbij het correct  uitspreken van het woord “Scheveningen” het codewoord was om binnen te komen, of je moest een Olympische accreditatie hebben.

Ik heb vrienden voor het leven kunnen maken door 2 Australiërs, die ik de dag ervoor had ontmoet, naar binnen te halen door bij de portiers “That’s my best friend! And his sister!” te roepen, hoewel ze echt niet op elkaar leken. Via facebook hebben we nog steeds contact en ik had een mooi logeeradres bij een backpacktrip door Australië.

Betalen voor de drankjes hoefde niet meer. Het HHH had twee verdiepingen. Boven konden de sporters zelf hun drankjes uit de koelkast halen en konden familie en vips de sporters ontmoeten. Beneden was het inmiddels welbekende feest aan de gang.

Turijn 2006 waren mijn eerste Winterspelen. Als je de Zomerspelen “gewend” bent dan zijn de Winterspelen, met alle respect, toch een heel stuk kleiner. Het concept van het HHH was inmiddels 6 jaar doorontwikkeld. In Turijn raakte ik een beetje de weg kwijt in de verschillende ruimtes die er waren voor publiek, vips, supervips en sporters. Ten opzichte van eerdere ervaringen was de charme er een beetje af.

In Beijing was het HHH gevestigd in het Agricultural Exhibition Center, dat wel iets weghad van een paleis. De Partners in Sport van NOC*NSF kregen er de ruimte om hun betrokkenheid met de Olympische Sport op een leuke manier te laten zien. Ondanks de afstand van een kleine 8000km van Nederland waren er toch weer bijzonder veel Nederlanders die de weg naar het HHH wisten te vinden.

Met de wielrenners kwam ik in de ruimtes “backstage” waar de sporters rustig iets konden eten of drinken. Net als in eerdere HHH’s wisten de buitenlandse sporters het HHH ook goed te vinden en zo liepen er tot mijn verbazing op de eerste avond al diverse bekende wielrenners rond, waarvan een aantal toch echt nog een tijdrit moesten rijden enkele dagen later. Om een uur of half twee gingen de lichten aan en de muziek uit en werd het HHH rustig maar gedecideerd leegeveegd. Met de juiste connecties was er daarna nog een afterparty waarin de (bekende) DJ van de avond nog een setje deed.

Volgende week ga zelf kijken in #hhh2012. Gijsbregt heeft in zijn blog al een tipje van de sluier opgelicht en via de hashtag krijg je ook al een aardige indruk met tweets en foto’s.