Al maandenlang regent het dopingbekentenissen binnen de wielerwereld. Na de affaire rondom Lance Armstrong kwamen steeds meer wielrenners uit de ‘dopingkast’. Zijn deze sporters nu gevallen sterren? Is hun rol als publiek figuur uitgespeeld? Of is er nog een weg terug naar geloofwaardigheid en publiciteit? Het deed me denken aan de case van Marion Jones, de Amerikaanse atlete die als eerste vrouw ter wereld vijf medailles op één Olympische Spelen won. Na haar dopingbiecht raakte ze alles kwijt. Einde verhaal zou je zeggen, maar de voormalig sprintster kwam terug en groeide vervolgens uit tot een rolmodel voor de jeugd.
Van superwoman tot dopingzondaar
Marion Jones behaalde tijdens de Olympische Spelen van Sydney (2000) maar liefst drie gouden en twee bronzen medailles op de atletiekbaan. Met die ongekende prestatie kroonde de atlete zich tot dé absolute koningin van de Spelen. Zeven jaar later (2007) bleek echter dat ze de medailles niet op eigen kracht had behaald, maar met behulp van anabole steroïden. Na jaren van list en bedrog bekende Jones uiteindelijk openlijk schuld. Na haar bekentenis moest Jones haar medailles, inclusief prijzengeld, inleveren en werd ze voor twee jaar geschorst door de atletiekfederatie. Bovendien belandde ze ook nog eens zes maanden in de cel voor het plegen van meineed.
Eens de snelste vrouw op aarde, de absolute ster van de Spelen in Sydney en hét uithangbord van sportmerk Nike. De wereld lag aan haar voeten. Zeven jaar later was van die roem echter niets meer over en ging ze door het leven als een vergeten atlete met een geschaad imago. De koningin van Sydney was ongelofelijk hard van haar troon getuimeld. Binnen de atletiekwereld wilde niemand ook nog maar iets met de dopingzondaar te maken hebben.
Een tweede kans in het basketbal
Na haar schorsing pakte Marion Jones de draad weer op in de sport die ze vroeger beoefende. Als 34-jarige moeder begon ze te bouwen aan een carrière als professioneel basketbalster in de WNBA. Sportminnend Amerika lachte haar daarom glashard uit. Men dacht dat ze enkel en alleen op zoek was naar wat goedkope publiciteit. Jones trok zich daar niets van aan en bewees het tegendeel. In 2010 kreeg ze zelfs een volwaardig contract bij basketbalteam Tulsa Shock, waarmee ze zo’n 35.000 dollar per jaar verdiende. Niet slecht voor een gevallen sprintkoningin. Bovendien snoerde ze daarmee in één klap alle sceptici de mond.
Voor Jones was het WNBA contract een droom en tevens een mogelijkheid om haar boodschap van hoop en 2e kansen te delen. Jones hoopte met haar comeback iets bij te kunnen dragen aan professioneel vrouwenbasketbal in Amerika, maar nog belangrijker was dat ze door het afdwingen van een contract weer werd geaccepteerd in de sport. En juist dat was haar ultieme doel. Jones werd daarna veelvuldig door medespelers en tegenstanders geroemd om haar fanatisme, ze waren allemaal lyrisch over haar energie. Door haar verrichtingen werd ze in Amerika gezien als een groot voorbeeld voor de jeugd. Daarmee lijkt het of sportminnend Amerika haar heeft vergeven voor haar zonden en haar verleden is vergeten. Met het uitzitten van haar straf en door haar oprechtheid in de basketbalsport heeft de ex-atlete in de ogen van de Amerikanen haar schuld aan de maatschappij betaald.
Een weg terug naar geloofwaardigheid en publiciteit
Na het bekennen van haar dopinggebruik leek de carrière van Marion Jones als publiek figuur over. Succesvolle sporters zijn echter niet alleen mensen, ze zijn ook een merk. De sportieve carrière is dan weliswaar over, maar de naam blijft altijd wat betekenen. Marion Jones heeft bewezen dat er altijd een weg terug is naar geloofwaardigheid en publiciteit, ook al heb je als merk imagoschade opgelopen. Haar verhaal laat zien dat die weg uiterst lang is, maar zeker niet onbegaanbaar.
Uit de case van Marion Jones valt te leren dat dopingzondaars te allen tijde openbaar schuld moeten bekennen en hun excuus moeten maken. Daarbij verwacht de sportwereld een antwoord op iedere vraag die gesteld wordt. Daarnaast moeten dopingzondaars boeten, ze moeten gestraft worden voor hun zonden. Jones leverde medailles en prijzengeld in, aanvaardde een schorsing en zat een gevangenisstraf uit. Wil een sporter nadien nog geaccepteerd worden, dan moet hij daartoe zelf actie ondernemen. De (sport)wereld verwacht wat van hem/haar terug. Jones vocht zich terug in de basketbalwereld en richtte een eigen foundation op. Door haar doorzettingsvermogen en fanatisme, haar geen-woorden-maar-daden mentaliteit en haar drang om iets bij te kunnen dragen aan het vrouwenbasketbal werd ze weer geaccepteerd in de sportwereld.
Haar conclusie: “Just follow my world and you’ll see that anything is possible.”
Foto's: CoolerCinema - DNO196
