Een zwart T-shirt en drie woorden in witte letters (in comic sans nota bene): I can't breathe. De laatste woorden van de door politiegeweld omgekomen Eric Garner staan op de shirts van Derrick Rose, van LeBron James en andere basketballers uit NBA. Vlak voor hun wedstrijden dragen zij de shirts en delen zij hun politieke statement met de TV-kijkers en al snel via vliegen de foto's over Twitter en Facebook. De NBA besluit om geen actie te ondernemen, ook al past deze politieke actie formeel niet binnen de regels van de franchise. Eerder dit jaar nam de NBA wel actie, wederom na een actie van vele spelers, toen commissioner Adam Silver, Donald Sterling, de eigenaar van de LA Clippers uit zijn functie zette na racistische uitspraken.
Atleten hebben invloed en krijgen steeds meer invloed. De opkomst van social media en eigen websites heeft van atleten media powerhouses gemaakt. Ze delen hun boodschap met hun eigen tientallen miljoenen volgers en domineren tegelijkertijd de gehele social media en (online) nieuws media. De kracht van de atleet als influencer is beroemd. Merken als Nike en Red Bull werden miljardenbedrijven door slim met atleten endorsement om te gaan. De commerciële waarde van een atleet kan berekend worden tot drie cijfers achter de komma, online en offline.
Over de maatschappelijke waarde van atleten horen we veel minder. Atleten zijn uiterst voorzichtig in het zich uitspreken over gevoelige kwesties, zoals racisme, politiek, religie en seksuele voorkeur. Veel rechtenhouders verbieden dit atleten zelfs expliciet, zoals het IOC tijdens de Olympische Spelen. De opkomst van social media heeft hierin niet geholpen. Er is weinig ruimte voor context en atleten lijken vogelvrij op Twitter en Facebook als het gaat om haters en trollen. Al passen deze sociale netwerken hun technologie op dit punt aan om atleten beter te beschermen. Dus lieten atleten zich niet graag uit over gevoelige onderwerpen.
Lees ook: de nieuwe sportwereld maakt een einde aan racisme en discriminatie
Dat was niet altijd zo, totdat atleten zeer lucratieve BV's werden, spraken atleten zich uit. Van Mohammed Ali tot Tommie Smith en John Carlos, ze stonden ergens voor. Nu lijken de tijden van de betrokken en uitgesproken atleet terug te komen. Racisme op Facebook? Robin van Persie spreekt zich uit. Homohaat in Rusland? Cheryl Maas toont een regenboog op haar handschoenen. Mishandeling van donkere Amerikanen door de politie? Een T-shirt met I can't breathe. Internet heeft de atleten hun stem terug gegeven. Een maatschappij heeft morele leiders nodig. Deze atleten gebruiken hun impact om het verschil te maken. Dat is een heel goede zaak.
Met dank aan: SportAmerika, bekijk hier het hele nummer
