Genoemde voorbeelden betreffen jonge topsporters, twintigers, die volop aan het bouwen zijn aan hun sportieve prestaties en reeds hun eerste successen hebben behaald. Ze trainen keihard, offeren bepaalde zaken op die wel aan hun leeftijdgenoten zijn besteed. Ze zijn dagelijks gefocussed met hun sport bezig. Om hen heen gebeurt er weliswaar ook van alles waar zij soms geen weet van hebben en vaak ook minder grip op hebben. Ze worden vaak begeleid door hun ouders, trainers, vertegenwoordigers van sportbonden, fysiotherapeuten, materiaalmensen en ook ‘managers’, die hun sponsorbelangen behartigen. En iedereen om hen heen heeft een mening en heeft het beste voor met de jonge sporter. Die krijgt uit alle hoeken gevraagde- en ongevraagde adviezen en tips over hoe nog beter te presteren en succes te behalen.

Afwijkend levenspatroon

Wat helaas vaak nog ontbreekt is goede begeleiding op persoonlijk vlak. Want naast 'topsporter' zijn dit vooral jongvolwassenen met een zeer afwijkend levenspatroon. Zelden zie je dat jonge sporters mentale begeleiding krijgen of door hun ‘manager’ worden beschermd of op een of andere manier worden geleerd omgaan met de valkuilen en gevaren van de topsport. Denk dan aan valsspelen, matchfixing, extreme fan-aandacht, omgaan met de media enzovoort.

Sportief opvoeder

De reden waarom ik het woord ‘manager’ in dit blog heb voorzien van aanhalingstekens, is omdat die rol onduidelijk is en die eigenlijk ook de rol van sportief opvoeder op zich zou moeten nemen (naast de ouders). Vaak noemt iemand zich manager van een sporter of speler als die zich inzet om financiële mogelijkheden te creëren voor zijn cliënt. Dan hebben we het over het aantrekken en tevreden houden van sponsors of het regelen van clinics en optredens. Er is duidelijk behoefte aan meer begeleiding van de jonge topsporter. Bijvoorbeeld op het vlak van PR.

Zelf verantwoordelijk

De jonge beachvolleyballer die deze week in opspraak raakte was erg populair onder zijn (vooral vrouwelijke) fans. Hij had een grote schare internationale volgers die hem op sociale media en ook live benaderden met allerlei voorstellen. Hij is natuurlijk zelf verantwoordelijk voor zijn daden en ging absoluut de fout in met het drama, maar hij had (achteraf) misschien beter begeleid en 'opgevoed' kunnen worden.

En als het dan fout gaat met een jonge topsporter: wie is er dan om de persoon bij te staan (naast zijn/haar directe familie)? De geschrokken Belgische wielrenster probeerde nog in tranen uit te leggen dat het allemaal om een misverstand ging, en dat het niet haar fiets was. Maar het leed was al geleden. Hadden zij en haar omgeving de verleiding niet kunnen weerstaan om alles op alles te zetten voor de winst? Hoe dan ook, ze was reeds veroordeeld door de (sociale) media. Keihard.

Imagoschade

De topsportcarrières van deze twee lijken abrupt tot een einde te zijn gekomen. Damage control is het enige dat PR wise nog telt voor deze jonge talenten om de imagoschade nog enigszins te beperken. Al is dat 'achteraf' en in het geval van de beachvolleyballer natuurlijk een onbegonnen zaak. Toch ben ik van mening dat preventie vooraf veel van dit soort leed bij jongvolwassenen kan voorkomen en kan bijdragen aan een succesvolle topsportcarrière in alle opzichten. Aan sporten komen ze nu niet meer toe. Ze zijn beschadigd. Niet alleen sportief gezien, maar ook persoonlijk voor het leven dat nog voor hen ligt. Hopelijk kunnen ze daar nog iets van maken. Met een beetje hulp van anderen.

Voetbal

Voor de tijd dat sociale media ons leven beïnvloedden, waren er ook voorvallen die de media haalden, maar niet direct het einde betekenden van de carrière van een jonge topsporter. Dat Patrick Kluivert na het veroorzaken van een dodelijk verkeersongeval zijn loopbaan kon voortzetten, lag niet aan de begeleiding vooraf, maar wellicht meer aan het zwaarder wegend belang dat het om voetbal ging?

Foto: Wikimedia (CC) GHoeberX (Kluivert) & @pr8sport (header)