Topspelers uit Europese competities vertrekken naar China

Het is bijna onmogelijk dat de Chinese (hyper)activiteit tijdens de laatste wintermercato je ontgaan is. De Braziliaan Ramires maakte in januari als eerste de overstap. De 28-jarige middenvelder trok voor 28 miljoen euro van Chelsea naar… Jiangsu Suning FC. Wie? Jiangsu Suning speelt in het blauw-wit en is de club uit Nanking, een stad die niet meteen een belletje doet rinkelen, maar inmiddels wel bijna even veel inwoners telt als Londen. De club is in handen van de steenrijke Suning Commerce Group en moet de hegemonie van topclub Guangzhou Evergrande FC doorbreken. En dat mag wat kosten, want Jiangsu strikte naast Ramires ook nog Alex Teixeira van Shaktar Donetsk voor maar liefst 48 miljoen euro.

De naam is gevallen: Guangzhou Evergrande. Deze naam doet heel misschien toch al wel een belletje rinkelen, want de club werd de laatste vijf jaar kampioen in China en won in 2013 en 2015 ook de AFC Champions League (lees: het Aziatische equivalent van de UEFA Champions League). De Braziliaanse dribbelaar Robinho verkaste vorig jaar al van AC Milan naar Guanghzou en in januari lijfde de club ook de Colombiaanse steraanvaller Jackson Martínez van Atlético Madrid in voor 40 miljoen euro. De 29-jarige spits strijkt er naar schatting een riant salaris van meer dan 12 miljoen euro per jaar op. En zo is de vraag waarom zoveel topspelers uit Europa naar China trekken ineens beantwoord: voor het geld. Ramires verdient in China ook ruim het dubbele van wat hij bij de Blues  in Londen verdiende. En bij Chelsea verdien je doorgaans al goed je boterham.

Jackson Martínez is één van de opvallende namen bij Guangzhou Evergrande FC.

President Jinping wil China wereldkampioen in voetbal maken 

Maar de achterliggende vraag is natuurlijk: Waarom investeren steenrijke Chinezen plots zoveel geld in het voetbal? Dat is te wijten aan één man: president Xi Jinping. Die is immers voetbalgek en vindt dat het hoog tijd is dat zijn land in navolging van de ontelbare Olympische successen ook eens succes weet te boeken in ’s werelds volksport nummer één. Ondanks z’n 1.3 miljard (!) inwoners heeft China op het internationale voetbaltoneel immers nooit wat getoond. China heeft zich nog maar één keer geplaatst voor het WK Voetbal, namelijk dat van 2002 in Japan en Zuid-Korea. En dat was - met 3 nederlagen in evenveel wedstrijden, 9 doelpunten tegen en geen enkel doelpunt mee -  zonder meer een blamage te noemen. Jinping wil met dat schandelijke voetbalverleden breken en daarom lanceerde hij vorig jaar bij presidentieel decreet een duidelijk stappenplan voor Chinees voetbalsucces.

De drie voornaamste wensen van Jinping: Chinese deelname aan een WK, het WK zelf organiseren (naar alle waarschijnlijkheid stelt China zich kandidaat voor 2026) en tenslotte ook zelf wereldkampioen worden. Het klinkt volledig absurd en veel te ambitieus, maar er zit wel degelijk een plan achter. De nadruk ligt eerst en vooral op de opleiding. Zo moet er tegen 2017 een kweekvijver uit de grond zijn gestampt van maar liefst 20.000 voetbalscholen die 100.000 spelers moet voortbrengen. Daarnaast maakt voetbal voortaan deel uit van het officiële lessenpakket op school. Kennis is macht weet je wel.. Bovendien heeft China al heel wat ervaring wat het trainen (lees: drillen, ‘folteren’) van kinderen, studenten betreft om hen op te leiden tot potentiële (Olympische, wereld-) kampioenen. Het volstaat om in Google ‘How China trains’ in te typen om daarvan een gedetailleerder beeld te krijgen.

V.l.n.r.: President Xi Jinping (China), voetballer Sergio Aguëro (Manchester City) en David Cameron (premier UK). 

Spelers en trainers spioneren in West-Europa

Nu, een gigantisch land als China plots een voetbalcultuur aanmeten, is niet evident, maar voor alles is er een oplossing. Dat de president een groot voorstander is, is natuurlijk de eerste belangrijke fundamentele stap, want iedereen wil zich in de gunst van het regime werken, voetballen. De megalomane investeringen van steenrijke Chinezen in binnen- en buitenland dienen dan ook om ‘goodwill’ op te bouwen. Daarnaast stuurt China tegenwoordig massaal spelertjes én trainers richting West-Europa. Noem het gerust een doordachte vorm van ‘spionage’, want ze komen vooral om de jeugdopleidingen in Europa te analyseren en in eigen land klakkeloos over te nemen. Die opleidingen worden gegeven in speciaal daarvoor opgerichte voetbalacademies die als paddenstoelen uit de grond schieten. Heel wat (top)coaches zijn trouwens al aan de slag in China bij ploegen uit de CSL: Sven-Göran Eriksson (ex-bondscoach Engeland), Dan Petrescu (ex-speler van Chelsea), Luiz Felipe Scolari (ex-bondscoach Brazilië en Portugal), Alberto Zaccheroni (ex-coach van Inter) en Dragan Stojković (genoemd als vervanger van Wenger bij Arsenal).

Qua infrastructuur zit het trouwens al tamelijk goed in China. De capaciteit van de stadions varieert tussen de 18.000 en de 66.000 zitplaatsen en het gemiddelde toeschouwersaantal bedroeg vorig jaar net geen 22.000. Daarmee laat de Chinese Super League onder meer (zij het nipt) de Italiaanse Serie A, de Franse Ligue 1 en de Spaanse Primera División al achter zich, maar heeft het wel nog een aanzienlijke achterstand op Engeland (+/- 36.000) en Duitsland (+/- 43.000). Of de bijzonder ambitieuze dromen van president Jinping ooit zullen uitkomen, blijft koffiedik kijken, maar feit is wel dat ze reeds vorm krijgen en het de Chinezen menens is. Het moge duidelijk zijn: het is niet langer de Amerikaanse Major League Soccer (MLS), maar wel de Chinese Super League die de ‘upcoming’ league bij uitstek is.

Foto: Twitter @HRXiaoMing & Facebook Jackson Martinez Official