Weekend van contrasten
Afgelopen weekend was een weekend vol contrasten. Van Zuid-Amerika op skeelers tot Noord Amerika op de shorttrackschaats en van de klapschaats in Azië tot revalideren in eigen land. Extreme contrasten, die allemaal te vatten waren in één weekend en één begrip: Topsport. Het raakte me.
Wereldkampioen
Om te beginnen met de Wereldtitel van de mannen op de aflossing bij het Inline-skaten in Argentinië. Wat was daar een ontlading. In 2013 verloren zij hun A-status van NOC*NSF, waardoor mannen als Mark Horsten de sport noodgedwongen moesten combineren met een baan. Ze hebben er zelf ontzettend veel voor moeten doen, maar het resultaat is daar: de mannen Michel Mulder, Mark Horsten en Luc ter Haar werden dit weekend als eerste Nederlanders in de geschiedenis op dit onderdeel Wereldkampioen.
Contrast binnen één familie
Tegelijkertijd gingen mijn gedachten naar Ronald Mulder, tweelingbroer van Michel. Twee contrasten binnen één familie: de één wordt wereldkampioen en de ander zit met een liesblessure thuis, terwijl ook Ronald een uitroepteken in zijn agenda bij deze wedstrijd had staan en leek de vorm van zijn leven te hebben. Hoe hard en confronterend kan topsport dan zijn.
Drie keer eremetaal
De contrasten waren ook terug te zien op het Noordelijk halfrond van Amerika, in Salt Lake City en Montreal, waar de shorttrackers hun eerste World Cup reeks verreden. Waar bondscoach Jeroen Otter vier geblesseerde rijders thuis moest laten, waaronder tweevoudig Olympisch kampioene Jorien ter Mors, wist Sjinkie Knegt historisch drie keer naar het eremetaal te grijpen.
Hoge heuvels
Ook in Azië tijdens de World Cups in Obihiro was Wouter Oldeheuvel het levende bewijs dat er na diepe dalen ook weer hoge heuvels kunnen zijn. Na drie jaar afwezigheid door een knieblessure, behaalde de rijder van Team LottoNL Jumbo goud op de ploegenachtervolging, zilver op de 1500 meter en brons op de 5000 meter.
Alles overtreffende tweet
En dan was er de alles overtreffende tweet van Koen Verweij, als je het hebt over contrasten: “Ik rijd hier wedstrijden in Japan, maar m'n buddy knokt voor z'n herstel. Blijf strijden broeder!”, aanvullend met een ontroerend en zeer treffend artikel van Jaap Stalenburg over de strijd van Christijn Groeneveld na zijn dramatische val op de ijsbaan in Inzell. Een bericht waar de realiteit vanaf spat en waar alles weer in een relatief perspectief werd gebracht.
